Komentarze do Słowa 

(J 1, 47-51)
Jezus ujrzał, jak Natanael podchodzi do Niego, i powiedział o nim: «Oto prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu».
Powiedział do Niego Natanael: «Skąd mnie znasz?»
Odrzekł mu Jezus: «Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod figowcem».
Odpowiedział Mu Natanael: «Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!»
Odparł mu Jezus: «Czy dlatego wierzysz, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod figowcem? Zobaczysz jeszcze więcej niż to».
Potem powiedział do niego: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego».

KOMENTARZ:

Czy dlatego wierzysz…?
Warto sobie co jakiś czas zadać pytanie: dlaczego wierzę?
Nie na zasadzie „sprawdzam”, tylko po prostu zajrzeć do serca, odsłonić to miejsce w którym mieszka Bóg i uśmiechnąć się do Niego.
Wiara to relacja, zaprawdę zaprawdę, jak powiada Jezus, warto o nią dbać.
Aby nie żałować, że coś nas w życiu ominęło. Coś najważniejszego. Coś kluczowego.
Amen.
B.P.

(Łk 9, 7-9)
Tetrarcha Herod posłyszał o wszystkich cudach zdziałanych przez Chrystusa i był zaniepokojony. Niektórzy bowiem mówili, że Jan powstał z martwych; inni, że zjawił się Eliasz; jeszcze inni, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał.
A Herod mówił: «Jana kazałem ściąć. Któż więc jest ten, o którym takie rzeczy słyszę?» I starał się Go zobaczyć.

KOMENTARZ:

…starał się…
Dzisiejsze Słowo dotyka stanu człowieka po grzechu.
Herod przyznaje się do zabicia Jana, odczuwa niepokój, jednak nie z powodu morderstwa, tylko z powodu tego, że nie wie kim jest Jezus.
Stara się Go zobaczyć. Tylko po co? Może po to, aby wykluczyć powstanie Jana z martwych? Może po to, aby zaspokoić zwykłą ciekawość?
Człowiek po grzechu, to życie w stanie chaosu, podszyte niepokojem.
Prawda jest taka, że tylko Chrystus może ukoić serce człowieka, ale takie serce, które pragnie się prawdziwie nawrócić.
Amen.
B.P.

(Łk 9, 1-6)
Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.
Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, pozostańcie tam i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśliby was gdzieś nie przyjęli, wychodząc z tego miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!»
Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

KOMENTARZ:

… nie przyjęli…
Podczas ziemskiego życia Jezus wielokrotnie doświadczył odrzucenia. Mniejszego, większego aż do Krzyża.
Jednak z perspektywy czasu- czy to odrzucanie miało znaczenie? Czy na nim mamy się skupiać?
Krzyż, jako narzędzie mordu, jako świadectwo odrzucenia, stał się symbolem zwycięstwa dobra nad złem.
Krzyż stał się znakiem życia i tak na Niego patrzymy.
I to jest nadzwyczajne.
Takie rzeczy potrafi tylko Bóg.
Z najgorszego zła wyprowadzić dobro.
Amen.
B.P.

Krzyż, jako narzędzie mordu, jako świadectwo odrzucenia, stał się symbolem zwycięstwa dobra nad złem.
Krzyż stał się znakiem życia i tak na Niego patrzymy . Nadzwyczajne.
Takie rzeczy potrafi tylko Bóg.
Z najgorszego zła wyprowadzić dobro.
Amen.
B.P.

(Łk 8, 19-21)
Przyszli do Jezusa Jego Matka i bracia, lecz nie mogli dostać się do Niego z powodu tłumu.
Oznajmiono Mu: «Twoja Matka i bracia stoją na dworze i chcą się widzieć z Tobą».
Lecz On im odpowiedział: «Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je.

KOMENTARZ:

…słuchają Słowa…
Błogosławieni, którzy słuchają Słowa Bożego.
Jeżeli chce się poznawać drogi i serce Boga, to trzeba sięgać po Jego Słowo.
Amen.
B.P.

(Łk 8, 16-18)
Jezus powiedział do tłumów:
«Nikt nie zapala lampy i nie przykrywa jej garncem ani nie stawia pod łóżkiem; lecz umieszcza na świeczniku, aby widzieli światło ci, którzy wchodzą. Nie ma bowiem nic skrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, co by nie było poznane i na jaw nie wyszło.
Uważajcie więc, jak słuchacie. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, temu zabiorą nawet to, co mu się wydaje, że ma».

KOMENTARZ:

…widzieli światło ci, którzy wchodzą…
Słowo Boga jest jak pochodnia, dlatego ci, którzy głęboko w sercu rozważają Słowo, żyją Słowem, widzą Jego Światło. Żyją tym Światłem i Jego mocą.
Świecą też Jego odbitym blaskiem.
Bywa, że można zobaczyć to Światło w niektórych ludziach
I to jest wielkie przeżycie.
Warto temu Światłu poświęcić życie.
Amen.
B.P.

(Łk 8, 1-3)
Jezus wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, które zostały uwolnione od złych duchów i od chorób, Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, rządcy Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały, udzielając ze swego mienia.

KOMENTARZ:

…udzielając…
Można rzec, że dzisiejsze Słowo, obok wielu innych pięknych treści, mówi o empatii. Mówi o zdolności człowieka do wczuwania się w uczucia i stany innych ludzi i odpowiadania na nie. Mówi też o wdzięczności.
Gdyby w tym kontekście spojrzeć na Jezusa, to całego Jego ziemskie życie, a w szczególności śmierć, są totalnym dowodem tego, jak Bóg potrafi być empatyczny. Jak bardzo współodczuwa to co my czujemy. Chrystus udzielił nam wszystkiego z tego, co miał, jak nikt inny.
Tak potrafi tylko Bóg.
Czasami warto zatrzymać się i zastanowić nad własną empatią. I cieszyć się z każdego własnego odruchu miłosierdzia i współczucia. To znaczy, że serce żyje.
Amen.
B.P.

(Mt 9, 9-13)
Jezus, wychodząc z Kafarnaum, ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» A on wstał i poszedł za Nim.
Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i zasiadło wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to, faryzeusze mówili do Jego uczniów: «Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?»
On, usłyszawszy to, rzekł: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».

KOMENTARZ:

… starajcie się zrozumieć…
Powołanie Mateusza jest bardzo poruszające ze względu na szybkość z jaką nastąpiło, biorąc pod uwagę kontekst jego życia.
Mateusz, można rzec, że może z racji zajęcia jakie wykonywał, jest najbardziej podobny do człowieka współczesnego. Celnik, komora celna, pieniądze. Zapewne mało było w tym świecie Boga i miłości do bliźniego.
A Mateusz wstał i wyszedł, aby podążyć za Jezusem.
Najistotniejsze jest wezwanie Jezusa, jednak bardzo ważna jest również postawa Mateusza.
Być może w jego życiu kluczowe było pytanie ofiara czy miłosierdzie?
Co jest ważniejsze?
Starajmy się zrozumieć. Amen.
B.P.

(1 Tm 3, 14-16)
Najdroższy:
Piszę ci to wszystko, spodziewając się przybyć do ciebie możliwie szybko. Gdybym zaś się opóźniał, piszę, byś wiedział, jak należy postępować w domu Bożym, który jest Kościołem Boga żywego, filarem i podporą prawdy.
A bez wątpienia wielka jest tajemnica pobożności. Ten, który objawił się w ciele, usprawiedliwiony został w Duchu, ukazał się aniołom, ogłoszony został poganom, znalazł wiarę w świecie, wzięty został w chwale.

KOMENTARZ:

…piszę, byś wiedział…
Święty Paweł był nadzwyczajny w swojej gorliwości głoszenia Słowa, w gorliwości wzywania do nawrócenia. Najpierw Żydów, a potem, kiedy nie został przyjęty, wzywał pogan do nawrócenia.
O świętym Pawle można powiedzieć, że głoszenie Słowa stało się sensem Jego życia.
Dlaczego?
Święty Paweł na pewnym etapie swojego życia zrozumiał, pojął, dowiedział się, jak istotne, wręcz kluczowe jest Słowo Jezusa.
To zmieniło całe jego postrzeganie świata.
Przeżył ogromny wstrząs, bo okazało się, że to czemu do tej pory poświęcał życie, nie jest ważne, a nawet więcej, jest niezgodne z wolą Boga.
Święty Paweł „dowiedział się ”. Ale tej wiedzy nigdy nie zachował dla siebie.
Dziś rozważamy treść jego listów, które porażają swoją głębią miłości do Chrystusa. Gorliwością w ewangelizacji.
Dlatego też zaznacza w liście do Tymoteusza piszę, byś wiedział…
Wiedzieć. Od tego zaczyna się zmiana serca. Amen.
B.P.

(Łk 7, 11-17)
Jezus udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a podążali z Nim Jego uczniowie i tłum wielki. Gdy przybliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego – jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta.
Na jej widok Pan zlitował się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz». Potem przystąpił, dotknął się mar – a ci, którzy je nieśli, przystanęli – i rzekł: «Młodzieńcze, tobie mówię, wstań!» A zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce.
Wszystkich zaś ogarnął strach; wielbili Boga i mówili: «Wielki prorok powstał wśród nas, i Bóg nawiedził lud swój». I rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie.

KOMENTARZ:

Na jej widok Pan zlitował się
Zobaczył…ulitował się…
Tak postępuje Bóg.
A my?
Czy kiedy widzimy człowieka w rozpaczy potrafimy się litować?
Czy w ogóle widzimy drugiego człowieka?
Czy w ogóle potrafimy się litować?
Ktoś powie, a czym jest widzieć? A czym jest litować się?
Właśnie od tego trzeba zacząć. Co znaczą dla mnie te Słowa?
Nikt nie potrafi być bliżej naszego bólu niż Chrystus. Amen.
B.P.

Łk 2, 41-52)
Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jeruzalem na Święto Paschy. Gdy miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został młody Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest wśród pątników, uszli dzień drogi i szukali Go między krewnymi i znajomymi. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jeruzalem, szukając Go.
Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami.
Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: «Synu, czemu nam to uczyniłeś? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie».
Lecz On im odpowiedział: «Czemu Mnie szukaliście? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?» Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział.
Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi

KOMENTARZ:

…chodzili co roku…
Człowiek ma w życiu miejsca do których pragnie wracać. Miejsca ważne dla serca.
Rodzina Jezusa też miała takie miejsce, taki czas. Był to dla Nich czas wielkiego święta.
Czas przeznaczony Bogu.
Warto mieć w swoim życiu miejsca i czas przeznaczony Bogu. Taki czas nigdy nie jest czasem straconym, to czas zawsze zyskany.
Pięknie o dzisiejszym Słowie powiedział ks. Krzysztof Wons SDS z Centrum Formacji Duchowej w Krakowie.
Warto znaleźć czas i miejsce na wysłuchanie tego komentarza.
https://www.cfd.sds.pl/aktualnosc/1452,snj-swieto-sw-stanislawa-kostki-zakonnika-patrona-polski-1115
B.P.