Komentarze do Słowa 

(Łk 21, 1-4)
Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł: «Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie»

KOMENTARZ:

…ofiary…
Różne znaczenia ma słowo ofiara. Dziś myślimy o znaczeniu w sensie którego ofiara to wyrzeczenie się czegoś na rzecz kogoś innego.
Wyrzeczenie się zakłada u swoich podstaw, że pozbawiamy się czegoś co jest dla nas cenne, pozbawiamy się dobrowolnie. A jak to bywa w naszym życiu? Chrystus doskonale znał serce człowieka. Wiedział z jaką trudnością przychodzi nam ofiarność, a z jaką łatwości przychodzi nam wykorzystywanie innych, wykorzystywanie sytuacji, aby … nie być ofiarnym.
A trzeba mieć świadomość, że ofiarność jest wskaźnikiem czystości i dobroci serca.
Czy czyste serce jest chciwe? Żadną miarą nie jest.
Pieniądze mogą i służą czynieniu dobra, jednak czy nie częściej służą czynieniu zła i przyczyniają się do upadku człowieka?
W Ewangelii Mateusza (Mt 12, 13-17) faryzeusze próbują wciągnąć Jezusa w rozważania dot. pieniędzy. Jezus odpowiada jednoznacznie: «Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga».
Warto spojrzeć w siebie, aby zobaczyć stan własnego serca.
Amen.
B.P.

(Łk 19, 45-48)
Jezus wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: «Napisane jest: „Mój dom będzie domem modlitwy”, a wy uczyniliście go jaskinią zbójców».
I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.

KOMENTARZ:

Mój dom będzie domem modlitwy.
Czy mój dom jest domem modlitwy? Czy codziennie swój wzrok kieruję na Boga i w Nim szukam natchnienia, czy w Nim rozeznaję co jest dobre a co może być złe?
Czy mój dom jest domem Słowa Boga?
Jaki jest mój dom?
Chrystus mówi o swoim domu: Mój dom będzie domem modlitwy.
Byłoby pięknie, gdyby każdy dom był domem modlitwy.
Amen.
B.P.

(Łk 19, 41-44)
Gdy Jezus był już blisko Jerozolimy, na widok miasta zapłakał nad nim i rzekł: «O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi! Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami.
Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą, a nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia».

KOMENTARZ:

O gdybyś…
Często zdarza nam się powtarzać słowo gdyby…gdyby ktoś, gdyby coś, gdyby jednak…
Chrystus też je wypowiada. I płacze nad miastem i nad ludźmi.
Pięknie byłoby tak żyć, aby Bóg nie musiał płakać nad nami.
Amen.
B.P.

(Łk 19, 11-14)
Jezus opowiedział przypowieść, ponieważ był blisko Jeruzalem, a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi.
Mówił więc: «Pewien człowiek szlachetnego rodu udał się do dalekiego kraju, aby uzyskać dla siebie godność królewską i wrócić. Przywołał więc dziesięciu sług swoich, dał im dziesięć min i rzekł do nich: „Obracajcie nimi, aż wrócę”. Ale jego współobywatele nienawidzili go i wysłali za nim poselstwo z oświadczeniem: „Nie chcemy, żeby ten królował nad nami”.

KOMENTARZ:

Ale jego współobywatele nienawidzili…
Bardzo przejmująca sytuacja. Nienawiścią został obdarzony przez ludzi ten, który przekazał im majątek do rozporządzania.
Nie postawił wygórowanych wymagań. Ale mimo tego nie chcieli mieć z nim nic wspólnego.
Tak ma się często rzecz między człowiekiem a Bogiem. Dostaliśmy wszystko, ale rzadko to doceniamy.
Dlaczego w sercu człowieka jest tak silna niewdzięczność?
Dlaczego sercu człowieka tak łatwo przychodzi nienawiść?
Łatwo przychodzi czynić zło, łatwiej niż dobro. Pisał już o tym św. Paweł.
Upłynęły dwa tysiące lat i nic się nie zmieniło.
Z dala od Chrystusa nie jesteśmy w stanie wytrwale stać po stronie dobra.
Amen.
B.P.

(Łk 19, 1-10)
Jezus wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A pewien człowiek, imieniem Zacheusz, który był zwierzchnikiem celników i był bardzo bogaty, chciał koniecznie zobaczyć Jezusa, któż to jest, ale sam nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić.
Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: «Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu». Zszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy, widząc to, szemrali: «Do grzesznika poszedł w gościnę».
Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: «Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogoś w czymś skrzywdziłem, zwracam poczwórnie».
Na to Jezus rzekł do niego: «Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł odszukać i zbawić to, co zginęło».

KOMENTARZ:

…chciał koniecznie…
Dlaczego Zacheusz chciał koniecznie zobaczyć Jezusa?
Z ciekawości? To chyba za mało, aby ośmieszać się wchodząc na drzewo jak dziecko.
Być może to wyrzuty sumienia popchnęły go do takiego kroku. Wyrzuty sumienia, które raz obudzone nie ustają, dopóki wewnętrzna potrzeba oczyszczenia nie zostanie zaspokojona.
Zacheusz dostąpił bardzo dużej łaski- jego głośno wołające wyrzuty sumienia dotarły do Jezusa -bezgłośnie.
I w naszym życiu też tak jest. Jeśli pozwolimy wyrzutom sumienia zabrać głos – Bóg to usłyszy i doceni.
Zacheusz wykorzystał swoją szansę.
Obyśmy i my potrafili wykorzystać szanse jaki nam daje Chrystus.
Amen.
B.P.

(Łk 18, 35-43)
Kiedy Jezus przybliżał się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał. Gdy usłyszał przeciągający tłum, wypytywał się, co to się dzieje. Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi.
Wtedy zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!»
Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie.
A gdy się przybliżył, zapytał go: «Co chcesz, abym ci uczynił?»
On odpowiedział: «Panie, żebym przejrzał».
Jezus mu odrzekł: «Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła».
Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.

KOMENTARZ:

…żebym przejrzał…
Prośba bardzo odważna.
Abym przejrzał.
Gdyby spojrzeć na to głębiej to prośba ta dotyczy wielu kwestii, nie tylko fizycznych.
Widzenia i odróżniania dobra od zła w sobie.
Widzenia w prawdzie, a to oznacza zobaczenie własnej obłudy.
… żebym przejrzał…
Bez tego nie można żyć wiecznie.
Amen.
B.P.

(Łk 17, 26-37)
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; a przyszedł potop i wygubił wszystkich.
Podobnie jak działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, lecz w dniu, kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba „deszcz ognia i siarki” i wygubił wszystkich; tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi.
W owym dniu, kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie. Miejcie w pamięci żonę Lota. Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je.
Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą razem mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona».
Pytali Go: «Gdzie, Panie?» On im odpowiedział: «Gdzie jest padlina, tam zgromadzą się i sępy».

KOMENTARZ:

...kiedy Noe wszedł do arki…
Kiedy Noe zaczął budować arkę – ludzkość była w strasznym stanie.
Ilość człowieka w człowieku osiągała minimum.
Jedynym wyjątkiem był Noe.
Warto sobie uświadomić pod jaką presją otoczenia się znajdował.
Warto sobie uświadomić, jak bardzo wierzył Bogu.

Zaufać Bogu jak Noe i budować statki z dala od morza.
Zaufać jak Abraham, że będzie miał syna w wieku 100 lat.
Zaufać jak Piotr, który na Słowo Jezusa zarzucił sieci w środku dnia.

Ktoś powie: to bez sensu.
Ale Bóg działa ponad wszystkim.
I my wiemy, że każdy z nich wygrał życie.
Amen.
B.P.

(Łk 17, 20-25)
Jezus zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: «Królestwo Boże nie przyjdzie w sposób dostrzegalny; i nie powiedzą: „Oto tu jest” albo: „Tam”. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest».
Do uczniów zaś rzekł: «Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczycie. Powiedzą wam: „Oto tam” lub: „Oto tu”. Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, jaśnieje od jednego krańca widnokręgu aż do drugiego, tak będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego.
Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie».

KOMENTARZ:

…Królestwo Boże pośród was jest…
Warto sobie uświadomić to co powiedział Jezus. Królestwo Boże to nie jest abstrakcyjny byt, który kiedyś przyjdzie. Kiedyś to znaczy w bliżej nieokreślonym czasie.
Królestwo Boże jest pośród nas.
Jezus mówiąc o Królestwie Bożym w przypowieściach nigdy nie mówił, że będzie ono podobne do… Zawsze mówił: Królestwo Boże podobne jest do…
Królestwo Boże, dziś i zawsze -odnajdujemy w Osobie Chrystusa. Odnajdujemy w znakach Bożego działania w świecie.
Odnajdujemy w miłości Boga do człowieka i w miłości człowieka do Boga. Odnajdujemy w relacjach międzyludzkich -opartych na wzajemnej miłości.
Wiara w Chrystusa nie jest czymś abstrakcyjnym. Ona ma miejsce tutaj i dziś.
Amen.
B.P.

(Łk 17, 11-19)
Zdarzyło się, że Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei.
Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni.
Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin.
Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».

KOMENTARZ:

Gdzie jest dziewięciu?
Pytania Chrystusa zawsze dotyczą sedna sprawy. Jezus nie prowadzi rozmów o niczym. Słucha, pyta, odpowiada. Dziś też tak jest. Możemy uczestniczyć w dialogu z Bogiem, poprzez Jego Słowo.
Zawsze jednak trzeba mieć w pamięci pytanie do samego siebie. Ile we mnie jest człowieka?
Albo inaczej, ile człowieka jest w człowieku, w dzisiejszych czasach?
Zdarza się nam pytać Boga, jak długo jeszcze będzie wojna, jak długo ludzie będą się nienawidzić?
Jednak czy to są pytania do Boga?
Nie. To są pytania do człowieka.
Gdzie jest dziewięciu?
Niestety mało w nas wdzięczności za to co otrzymaliśmy i otrzymujemy.
A postawa wdzięczności to jedna z cech prawdziwego człowieka. Warto pamiętać o wdzięczności.
Amen.
B.P.

(Łk 17, 7-10)
Jezus powiedział:
«Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź zaraz i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».

KOMENTARZ:

…co wam polecono…
Czym jest pokora?
Na prawdziwą pokorę należy spojrzeć w kontekście naszej relacji z Bogiem.
Czy pokorą będzie to, że zajmę ostatnie miejsce, że nie będę chcieć podziękowań, że przepuszczę innych? To też może być obraz pokory.
Jednak prawdziwa pokora to zgoda na wolę Boga i jej wypełnianie w swoim życiu.
Jezus przywołuje dziś obraz sługi jako tego, który całkowicie wypełnia wolę Pana.
Czy potrafimy być pokorni , jak sługa?
Chrystus był prawdziwie i doskonale pokorny.
Amen.
B.P.