Komentarze do Słowa 

(Mk 6, 1-6)

Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy zaś nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?». I powątpiewali o Nim.
A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony».
I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.

KOMENTARZ:

Skąd to u Niego?
Mieszkańcy Nazaretu w sposób widoczny  występują przeciwko Jezusowi. 
Ale tak naprawdę występują przeciw Bogu i Jego pytają dlaczego Jezus czyni takie znaki, mają pretensje dlaczego On został tak obdarowany. 
Może nawet są zgorszeni? 
Bywa, że nie rozumiemy działania Boga. 
Bywa, że to mówimy głośno, ale bywa, że pytamy w sercu. 
Ale trzeba pamiętać, że Bóg jest jedynym, który zawsze wie co jest dobre i co jest słuszne.
Amen.
BP.

(Hbr 12, 1-4)
Bracia: Mając dokoła siebie takie mnóstwo świadków, zrzuciwszy wszelki ciężar, a przede wszystkim grzech, który nas łatwo zwodzi, biegnijmy wytrwale w wyznaczonych nam zawodach. Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala. On to zamiast radości, którą Mu obiecywano, przecierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, i zasiadł po prawicy na tronie Boga.
Zważcie więc na Tego, który ze strony grzeszników tak wielką wycierpiał wrogość wobec siebie, abyście nie ustawali, załamani na duchu. Jeszcze nie opieraliście się aż do krwi, walcząc przeciw grzechowi.

KOMENTARZ:

…biegnijmy wytrwale…
List napisany niewiele mniej niż dwa tysiące lat temu, a czyta się go tak, jakby napisał go człowiek współczesny. 
Dotyka istoty rzeczy, która jest niezmienna. Powołanie przez Boga do służby. 
I nie są istotne trudności, ale cel, którym jest Chrystus.
Amen. BP. 

(Mk 5, 1-20)

Jezus i uczniowie Jego przybyli na drugą stronę jeziora do kraju Gerazeńczyków. Gdy wysiadł z łodzi, zaraz wyszedł Mu naprzeciw z grobowców człowiek opętany przez ducha nieczystego. Mieszkał on stale w grobowcach i nikt już nawet łańcuchem nie mógł go związać. Często bowiem nakładano mu pęta i łańcuchy; ale łańcuchy kruszył, a pęta rozrywał, i nikt nie zdołał go poskromić. Wciąż dniem i nocą w grobowcach i po górach krzyczał i tłukł się kamieniami.
Skoro z daleka ujrzał Jezusa, przybiegł, oddał Mu pokłon i zawołał wniebogłosy: «Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam Cię na Boga, nie dręcz mnie!». Powiedział mu bowiem: «Wyjdź, duchu nieczysty, z tego człowieka». I zapytał go: «Jak ci na imię?». Odpowiedział Mu: «Na imię mi „Legion”, bo nas jest wielu». I zaczął prosić Go usilnie, żeby ich nie wyganiał z tej okolicy.
A pasła się tam na górze wielka trzoda świń. Prosiły Go więc złe duchy: «Poślij nas w świnie, żebyśmy mogli w nie wejść». I pozwolił im. Tak, wyszedłszy, duchy nieczyste weszły w świnie. A trzoda około dwutysięczna ruszyła pędem po urwistym zboczu do jeziora. I potonęły w jeziorze.
Pasterze zaś uciekli i rozpowiedzieli o tym w mieście i po osiedlach. A ludzie wyszli zobaczyć, co się stało. Gdy przyszli do Jezusa, ujrzeli opętanego, który miał w sobie „legion”, jak siedział ubrany i przy zdrowych zmysłach. Strach ich ogarnął. A ci, którzy widzieli, opowiedzieli im, co się stało z opętanym, a także o świniach. Wtedy zaczęli Go prosić, żeby odszedł z ich granic.
Gdy wsiadał do łodzi, prosił Go opętany, żeby mógł przy Nim zostać. Ale nie zgodził się na to, tylko rzekł do niego: «Wracaj do domu, do swoich, i opowiedz im wszystko, co Pan ci uczynił i jak ulitował się nad tobą». Poszedł więc i zaczął rozgłaszać w Dekapolu wszystko, co Jezus mu uczynił, a wszyscy się dziwili.

KOMENTARZ:

...zaczęli Go prosić, żeby odszedł z ich granic.
To jedno z najbardziej poruszających  zdarzeń w działalności Jezusa. Ludzie, którzy mieli okazję widzieć cud, proszą Jezusa, aby odszedł. I On pokornie odchodzi.
Bywają ludzie, którzy swoją wiarę uzależniają od tego, czy zobaczą cud.
Czy słusznie? Czy cud jest warunkiem wiary?
Boga trzeba szukać własnym sercu.
Amen.
BP.
https://cfd.sds.pl/aktualnosc/2213,snj-poniedzialek-iv-tygodnia-zwyklego-rok-i-1619

(Mk 4,26-34)
Mówił dalej: «Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo».

Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane wyrasta i staje się większe od jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu». W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli [ją] rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

KOMENTARZ:

….jak ziarnko gorczycy…..

W duszy każdego z nas zasiano łaskę. 
Sprawiajmy codziennym swoim postępowaniem, aby ziarno w nas się rozwijało.
Ziarno najpierw jest maleńkie, później stopniowo się rozwija.
Podobnie jak nasza wiara.
Amen

(Mk 4, 21-25)

Jezus mówił ludowi: «Czy po to wnosi się światło, by je umieścić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!».
I mówił im: «Baczcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. Bo kto ma, temu będzie dodane; a kto nie ma, pozbawią go nawet tego, co ma».

KOMENTARZ:

Bo kto ma, temu będzie dodane; a kto nie ma, pozbawią go nawet tego, co ma…
Można powiedzieć tak: kto ma miłość będzie miał jej jeszcze więcej, kto nie ma miłości, straci wszystko.  
Czy tak nie jest?
Amen. BP. 

(Mk 4, 1-9)
Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej, na jeziorze, a cały tłum stał na brzegu jeziora. Nauczał ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce:
«Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno ziarno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na grunt skalisty, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i uschło, bo nie miało korzenia. Inne padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną, i wydawały plon, wschodząc i rosnąc; a przynosiły plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny». I dodał: «Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!».

KOMENTARZ:

Oto siewca wyszedł siać.
Czy to jest czas przeszły? Czy to jest czas miniony?  
To jest czas dzisiejszy, i tylko od nas zależy jaką glebą się staniemy. 
Możemy całe życie spędzić na skale, między cierniami lub na drodze. 
Ale wystarczy się trochę przesunąć, aby znaleźć żyzną glebę.
Warto, wbrew temu co mówi świat. 
Amen. BP. 

Mk 3, 31-35
Nadeszła Matka Jezusa i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać.
A tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: «Oto Twoja Matka i bracia na dworze szukają Ciebie».
Odpowiedział im: «Któż jest moją matką i którzy są moimi braćmi?».
I spoglądając na siedzących dokoła Niego, rzekł: «Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką».

KOMENTARZ:

…kto pełni wolę Bożą…
Warto sobie zadać takie pytanie: czy pełnię wolę Bożą? Albo jeszcze poważniej: czy chcę pełnić wolę Bożą? Albo jeszcze zdecydowanie poważniej: czy pomagam innym pełnić wolę Bożą?
Nie jesteśmy samotnymi wyspami na oceanie wszechświata. Jesteśmy tu i teraz, wśród określonych ludzi i zdarzeń, które mają wpływ na to,  jak wypełniamy wolę Bożą. 
Potrzeba otwartości serca, aby pracować z wolą Bożą, nad zbawieniem swoim i tych, którzy są wokół nas.
Amen. BP. 

(Mk 3, 22-30)
Uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili o Jezusie: «Ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy».
Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Jeśli jakieś królestwo jest wewnętrznie skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc Szatan powstał przeciw sobie i jest z sobą skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i dopiero wtedy dom jego ograbi.
Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego».

KOMENTARZ:

…przyszli…
Uczeni  w Piśmie? Po cóż przyszli? Czego chcieli?
Czy nie szukali wyłącznie sposobów na zniszczenie Chrystusa?
Ale Bóg jest ponad myślami ludzi.
Warto jest posłuchać komentarza jaki przygotował na dziś Krzysztof Wons z CFD w Krakowie.
https://cfd.sds.pl/aktualnosc/2202,snj-poniedzialek-iii-tygodnia-zwyklego-rok-i-1612
BP.

(Mk 3, 13-19)
Jezus wybiera dwunastu Apostołów
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy.
Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy: synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał.

KOMENTARZ:

…..przyszli do Niego…..
Jezus codziennie powołuje nas do wielkich rzeczy.
Czasem ich nie zauważamy.
On czeka na nas cierpliwie aż do niego przejedziemy.
To w nim możemy znaleźć łaskę i prawdziwą miłość, która przetrwa wszystko.
Amen.

(Mk 3, 7-12 )
Jezus oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. A przyszło za Nim wielkie mnóstwo ludzi z Galilei. Także z Judei, z Jerozolimy, z Idumei i Zajordania oraz z okolic Tyru i Sydonu szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o tym, jak wiele działał. Toteż polecił swym uczniom, żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby na Niego nie napierano.
Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby Go dotknąć. Nawet duchy nieczyste na Jego widok padały przed Nim i wołały: «Ty jesteś Syn Boży». Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały.

KOMENTARZ:

…mnóstwo ludzi…
Bywanie częścią tłumu oblegającego Jezusa, ma sens wtedy, kiedy skutkuje tym, że człowiek staje się Jego uczniem.
My też bywamy częścią takiego tłumu, większego lub mniejszego.  
Jakie wnioski wyciągamy?
Czy przeżycia sięgają głębiej, czy pozostają na poziomie emocji i nie mają wpływu na serce?
I tak bywamy od tłumu do tłumu?  
Warto jest zmienić bywanie na bycie prawdziwe przy Chrystusie.
Amen. BP.