Komentarze do Słowa 

(J 8, 51-59)
Jezus powiedział do Żydów: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki».
Rzekli do Niego Żydzi: «Teraz wiemy, że jesteś opętany. Abraham umarł i prorocy – a Ty mówisz: „Jeśli ktoś zachowa moją naukę, ten śmierci nie zazna na wieki”. Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Abrahama, który przecież umarł? I prorocy pomarli. Kim Ty siebie czynisz?».
Odpowiedział Jezus: «Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Ale jest Ojciec mój, co otacza Mnie chwałą, o którym wy mówicie: „Jest naszym Bogiem”. Lecz wy Go nie poznaliście. Ja Go jednak znam. Gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnie jak wy kłamcą. Ale Ja Go znam i słowo Jego zachowuję. Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień – ujrzał go i ucieszył się».
Na to rzekli do Niego Żydzi: «Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś?».
Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, Ja jestem».
Porwali więc kamienie, aby rzucić w Niego. Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni.

KOMENTARZ:

…Ja Go znam…
W dzisiejszym Słowie Jezus mówi o Swojej relacji z Bogiem Ojcem. Mówi o istocie tego Kim Jest. I mówi rzecz kluczową: Ja Go znam.
Reakcja słuchających jest jednoznaczna. Nie są w stanie sobie wyobrazić, że jest to możliwe, aby człowiek, którego widzą, był Bogiem. Chwytają za kamienie.
Można powiedzieć żartobliwie, że Bóg nie ma łatwego życia z człowiekiem.
Natomiast warto tym kontekście spojrzeć też na siebie i swoje spojrzenie na Chrystusa.
Jakie jest? Czy pragnę Go poznać? Chrystus pozwala nam na to.
Amen.
B.P.

(J 8, 31-42)
Jezus powiedział do Żydów, którzy Mu uwierzyli: «Jeżeli trwacie w nauce mojej, jesteście prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli».
Odpowiedzieli Mu: «Jesteśmy potomstwem Abrahama i nigdy nie byliśmy poddani w niczyją niewolę. Jakże Ty możesz mówić: „Wolni będziecie?”»
Odpowiedział im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu. A niewolnik nie pozostaje w domu na zawsze, lecz Syn pozostaje na zawsze. Jeżeli więc Syn was wyzwoli, wówczas będziecie rzeczywiście wolni. Wiem, że jesteście potomstwem Abrahama, ale wy usiłujecie Mnie zabić, bo nie ma w was miejsca dla mojej nauki. Co Ja widziałem u mego Ojca, to głoszę; wy czynicie to, co usłyszeliście od waszego ojca».
W odpowiedzi rzekli do niego: «Ojcem naszym jest Abraham».
Rzekł do nich Jezus: «Gdybyście byli dziećmi Abrahama, to dokonywalibyście czynów Abrahama. Teraz usiłujecie Mnie zabić, człowieka, który wam powiedział prawdę usłyszaną u Boga. Tego Abraham nie czynił. Wy dokonujecie czynów ojca waszego».
Rzekli do Niego: «My nie urodziliśmy się z nierządu, jednego mamy Ojca – Boga».
Rzekł do nich Jezus: «Gdyby Bóg był waszym Ojcem, to i Mnie byście miłowali. Ja bowiem od Boga wyszedłem i przychodzę. Nie wyszedłem sam od siebie, lecz On Mnie posłał».

KOMENTARZ:

…powiedział do Żydów, którzy Mu uwierzyli… poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli
Bardzo ciekawa jest rozmowa prowadzona przez Chrystusa z tymi którzy Mu uwierzyli. To nie jest łagodna i miła konwersacja. Rozmowa dotyczy najważniejszych kwestii, takich które wywołują szczere emocje- ponieważ dotyczy prawdy.
Chrystus dotyka kwestii fundamentalnych, dotyka intencji działań człowieka. Dotyka tego, do czego nikt nie chce się przyznać ponieważ zniszczy jego wizerunek. Dotyka tego co myślimy o sobie i jak siebie postrzegamy. Dotyka tego jak postrzegamy Boga.
Trudna rozmowa, ale konieczna ponieważ poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli, jak mówi Jezus.
Wszystko co nie jest prawdą zniknie i nie będzie miało znaczenia.
Amen.
B.P.

Mt 1, 16. 18-21. 24a)
Jakub był ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem.
Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak.
Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie.
Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów».
Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański.

KOMENTARZ:

…nie bój się wziąć do siebie…
Bywa, że w człowieku budzi się obawa przed wejściem w relację z Bogiem. Bywa, że niektórzy pragną schować się za powierzchowną pobożnością, aby tylko nie odpowiadać na pytania jakie może postawić im Bóg. Bywa, że dopiero nadchodząca śmierć powoduje zmianę nastawienia. Bywa, że dopiero wtedy człowiek widzi prawdę o swojej relacji z Bogiem. Bywa, że widzi wtedy siebie jako tego, kto chciał tylko brać, a nigdy dawać. Bywa różnie.
A co ze św. Józefem?
Józef był w szczególnej relacji z Bogiem. Nadzwyczajnej. Nie słyszymy jego pytań, wątpliwości.
Był on człowiekiem Boga, na Jego obraz uczynionym. Odważnym i wiernym.Słuchającym Boga.
Piękne człowieczeństwo Józefa zachwyca do dziś.
Módlmy się, abyśmy i my byli tak piękni duchem. Amen.
B.P.

(J 8, 1-11)
Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał ich.
Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą dopiero co pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, tę kobietę dopiero co pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz?» Mówili to, wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć.
Lecz Jezus, schyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem». I powtórnie schyliwszy się, pisał na ziemi.
Kiedy to usłyszeli, jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta stojąca na środku.
Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?» A ona odrzekła: «Nikt, Panie!» Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz».

KOMENTARZ:

…gdzież oni są?
Bywają sytuacje w których tylko Bóg może poruszyć serce i sumienie ludzkie.
Ale nie zawsze człowiek na to pozwoli. Dziś uczeni w Piśmie i faryzeusze pozwoli. Ale w dniu pojmania Jezusa będą już tylko czuli nienawiść.
A jaki Jest Bóg, pomimo naszych upadków?
Psalm 23 na dzień dzisiejszy pięknie mówi o Bogu.
Pan jest moim pasterzem:
niczego mi nie braknie,
pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć,
orzeźwia moją duszę.
(…)
Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni życia
i zamieszkam w domu Pana
po najdłuższe czasy.
Nic mnie nie trwoży, bo Ty jesteś ze mną
Amen.
B.P.

(J 7, 1-2. 10. 25-30)
Jezus obchodził Galileę. Nie chciał bowiem chodzić po Judei, bo Żydzi zamierzali Go zabić.
A zbliżało się żydowskie Święto Namiotów. Kiedy zaś bracia Jego udali się na święto, wówczas poszedł i On, jednakże nie jawnie, lecz skrycie.
Niektórzy z mieszkańców Jerozolimy mówili: «Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zabić? A oto jawnie przemawia i nic mu nie mówią. Czyżby zwierzchnicy naprawdę się przekonali, że On jest Mesjaszem? Przecież my wiemy, skąd On pochodzi, natomiast gdy Mesjasz przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd jest».
A Jezus, nauczając w świątyni, zawołał tymi słowami: «I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam od siebie; lecz prawdomówny jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie. Ja Go znam, bo od Niego jestem i On Mnie posłał».
Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła.

KOMENTARZ:

..my wiemy, skąd On pochodzi…
Bywa, że niektórzy ludzie próbują poznać Boga używając naszych ludzkich metod badania. Próbują określić wysokość, długość i szerokość.
I nie ma w tym nic dziwnego. Jednak głupotą może być poprzestawanie tylko na tych metodach. A pychą może być twierdzenie my wiemy, skąd On pochodzi.
Już ziemska działalność Jezusa pokazała, że trzeba szczególnej łaski, aby pojąć dzieła Boga. Wobec czego nie linijką można pojąc Chrystusa, ale pokorą i miłością. Pokorą, opartą na tym jak mało wiem. Miłością opartą na przyznaniu się do własnej niedoskonałości.
Amen.
B.P.

(J 5, 31-47)
Jezus powiedział do Żydów: «Gdybym Ja wydawał świadectwo o sobie samym, świadectwo moje nie byłoby prawdziwe. Jest ktoś inny, kto wydaje świadectwo o Mnie; a wiem, że świadectwo, które o Mnie wydaje, jest prawdziwe.
Wysłaliście poselstwo do Jana i on dał świadectwo prawdzie. Ja nie zważam na świadectwo człowieka, ale mówię to, abyście byli zbawieni. On był lampą, co płonie i świeci, wy zaś chcieliście radować się krótki czas jego światłem.
Ja mam świadectwo większe od Janowego. Są to dzieła, które Ojciec dał Mi do wypełnienia; dzieła, które czynię, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał. Ojciec, który Mnie posłał, On dał o Mnie świadectwo. Nigdy nie słyszeliście ani Jego głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza; nie macie także Jego słowa, trwającego w was, bo wy nie uwierzyliście Temu, którego On posłał.
Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne: to one właśnie dają o Mnie świadectwo. A przecież nie chcecie przyjść do Mnie, aby mieć życie. Nie odbieram chwały od ludzi, ale poznałem was, że nie macie w sobie miłości Boga. Przyszedłem w imieniu Ojca mego, a nie przyjęliście Mnie. Gdyby jednak przybył ktoś inny we własnym imieniu, to przyjęlibyście go. Jak możecie uwierzyć, skoro od siebie wzajemnie odbieracie chwałę, a nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga?
Nie sądźcie jednak, że to Ja was oskarżę przed Ojcem. Waszym oskarżycielem jest Mojżesz, w którym wy pokładacie nadzieję. Gdybyście jednak wierzyli Mojżeszowi, to i Mnie wierzylibyście. O Mnie bowiem on pisał. Jeżeli jednak jego pismom nie wierzycie, jakże moim słowom będziecie wierzyli?».

KOMENTARZ:

… nie chcecie przyjść do Mnie…
Wstrząsające Słowa. I jest w nich prawda, jakiej doświadczamy i dziś.
Tragiczna prawda, której my doświadczamy, ale też prawda, której o wiele mocniej doświadcza Bóg. Ojciec wszelkiego stworzenia- odrzucany przez to stworzenie.
Dlaczego człowiek bardziej umiłował ciemność niż światło?
Dlaczego, choćby przed niektórymi ludźmi stanął Mojżesz – to nie uwierzą?
Te pytania zadawał już Jezus. Te pytania zadaje człowiekowi Bóg.
Odpowiedź jest w tym co dziś mówi Chrystus.
…nie chcecie przyjść do Mnie…
Bywają ludzie, którzy nigdy nie będą chcieli przyjść do Boga.
Twierdząc, że na tym polega wolność wyboru człowieka. W pewnym sensie tak.
Jednak nie jest to prawdziwa wolność, tylko jej fałszywy obraz. Podrobiony.
Prawdziwa wolność to wolność wyboru Boga. To wolność wyboru życia nie śmierci.
Amen.
B.P.

(J 5, 17-18)
Żydzi prześladowali Jezusa, ponieważ uzdrowił w szabat.
Lecz Jezus im odpowiedział: «Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam».
Dlatego więc Żydzi tym bardziej usiłowali Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu.

KOMENTARZ:

Ojciec mój działa…
Niektórzy ludzie zarzucają Bogu, że stworzył świat, stworzył człowieka – i porzucił.
To jest ogromny brak rozumienia Boga i tego co robi.
Największym dowodem na to, jak bardzo Bóg angażuje się w świat – jest osoba Chrystusa.
Jezus mówi o Bogu: Ojciec mój działa i jest to prawda niezaprzeczalna.
To człowiek próbuje swój brak działania, brak nawrócenia- usprawiedliwiać na wszelkie sposoby, nierzadko zrzucając winę na Boga.
Ojciec mój działa… to tak jakby Chrystus mówił Ojciec mój kocha…
Amen.
B.P.

(J 5, 1-16)
Było święto żydowskie i Jezus udał się do Jerozolimy.
W Jerozolimie zaś jest przy Owczej Bramie sadzawka, nazwana po hebrajsku Betesda, mająca pięć krużganków. Leżało w nich mnóstwo chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych.
Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę. Gdy Jezus ujrzał go leżącego i poznał, że czeka już dłuższy czas, rzekł do niego: «Czy chcesz wyzdrowieć?».
Odpowiedział Mu chory: «Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody. W czasie kiedy ja dochodzę, inny wstępuje przede mną».
Rzekł do niego Jezus: «Wstań, weź swoje nosze i chodź!». Natychmiast wyzdrowiał ów człowiek, wziął swoje nosze i chodził.
Jednakże dnia tego był szabat. Rzekli więc Żydzi do uzdrowionego: «Dziś jest szabat, nie wolno ci dźwigać twoich noszy».
On im odpowiedział: «Ten, który mnie uzdrowił, rzekł do mnie: Weź swoje nosze i chodź». Pytali go więc: «Cóż to za człowiek ci powiedział: Weź i chodź?». Lecz uzdrowiony nie wiedział, kim On jest; albowiem Jezus odsunął się od tłumu, który był w tym miejscu.
Potem Jezus znalazł go w świątyni i rzekł do niego: «Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło». Człowiek ów odszedł i oznajmił Żydom, że to Jezus go uzdrowił. I dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że czynił takie rzeczy w szabat.

KOMENTARZ:

Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej…
Dziwne jest zdarzenie przy sadzawce Betesda. Chrystus z tłumu chorych uzdrawia człowieka, który nawet Go nie zna. Uzdrawia kogoś, kogo trudno pytać o wiarę. On tylko chce dojść do sadzawki.
Ale nie ma człowieka, który mu pomoże dostać się do wody.
I oto Bóg jest jedynym, który pochyla się nad nim.
Wielokrotnie jest prawda o losie człowieka.
Bóg jest jedynym, który się pochyla nad naszym opuszczeniem.
Ale Bóg jest też tym, który, również jako jedyny, zna prawdę o człowieku.
Uzdrowienie ciała, którego tak oczekujemy, nie zamyka procesu uzdrowienia.
Chrystus zawsze pyta dosłownie lub domyślnie- o serce człowieka.
To od niego zależy nasze życie.
Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej…
Czy ten człowiek tego posłuchał? Czy my to słyszymy?
Amen.
B.P.

(J 4, 43-54)
Jezus odszedł z Samarii i udał się do Galilei. Jezus wprawdzie sam stwierdził, że prorok nie doznaje czci we własnej ojczyźnie, kiedy jednak przyszedł do Galilei, Galilejczycy przyjęli Go, ponieważ widzieli wszystko, co uczynił w Jerozolimie w czasie świąt. I oni bowiem przybyli na święto.
Następnie przybył powtórnie do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. A był w Kafarnaum pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i uzdrowił jego syna: był on już bowiem umierający. Jezus rzekł do niego: «Jeżeli nie zobaczycie znaków i cudów, nie uwierzycie».
Powiedział do Niego urzędnik królewski: «Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko».
Rzekł do niego Jezus: «Idź, syn twój żyje». Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i poszedł.
A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, kiedy poczuł się lepiej. Rzekli mu: «Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka». Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, kiedy Jezus rzekł do niego: «Syn twój żyje». I uwierzył on sam i cała jego rodzina.
Ten już drugi znak uczynił Jezus od chwili przybycia z Judei do Galilei.

KOMENTARZ:

…pewien urzędnik królewski…
Działalność Jezusa nigdy nie była oderwana od codzienności człowieka. Nie tylko ludzi biednych, chorych, zagubionych, ale też od codzienności ludzi, którzy nie zaliczali się do żadnej z tych grup.
A nawet, według opinii ogólnej, mogli być uważani za ludzi, którym dobrze się powodzi.
Natomiast warto zwrócić uwagę, jak zachował się ten urzędnik królewski.
On nie dyskutował z Jezusem, nie podkreślał swojego znaczenia. Nie wybielał siebie, nie mówił, że należy mu się uzdrowienie.
Stanął w prawdzie o sobie samym, przyszedł pokornie do Jezusa. Nic nie udowadniał.
Punkt kulminacyjny, to chwila kiedy na Słowo Jezusa wraca do domu.
Ten pewien urzędnik królewski, w ciszy swojego serca stał się człowiekiem wierzącym.
Wiara, aby się narodzić, nie potrzebuje fajerwerków, mediów społecznościowych ani konferencji prasowych.
To łaska, która spływa w ciszy serca pokornego.
Amen.
B.P.

Mk 12, 28b-34)
Pierwsze ze wszystkich przykazań
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?».
Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».
Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary».
Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

KOMENTARZ:

Będziesz miłował…
Czym jest miłość?
Nie jest ważne co inni ludzie o tym mówią. Ważne jest co ja w swoim sercu uważam za miłość i jak ją przeżywam.
I nawet jeśli do tej pory nie potrafiliśmy okazać miłości ani Bogu, ani drugiemu człowiekowi, ani sobie – to żyjąc -ciągle mamy czas, aby zmienić swój sposób działania i myślenia.
Nasz Bóg jest Bogiem kochającym i tego samego oczekuje od nas.
Będziesz miłował… i wszystko staje się piękne.
Amen.
B.P.